جام جهان /حميدرضا نادري

از من و شما گر چه گرفتند نشان را

در دست گرفتند ولي جام جهان را

هرگز نشود مرهم زخمي که زند تير

در آتش سوزان چو بسوزندکمان را

تلخ است اگر خاطره ديري است گذشته است

با غصه نبسته است کسي راه زمان را

اين رنج همان ظلم نسنجيده ي دنياست

روزي که کشيدي به ستم خط و نشان را

کو برگ و برت اي دل غافل چه فتادست

در جنگل انبوه تو ديدند خزان را

هرگاه که آهي ز دل خون تو برخاست

بر آينه ها کوفته اي سنگ زمان را

دل هيزم اين حادثه را کرده فراهم

آتش به فنا داده اگر هستي امان را

يک عمر دراز از شب ويرانه گذشتيم

تا از دل ديوانه گرفتيم امان را